Bipolaire of manisch-depressieve stoornis

Wie deze diagnose krijgt, wisselt periodes van depressie af met energieke, vaak euforische manische periodes. Je beleeft enorme pieken en dalen in je stemming, gedurende korte of langere tijd. Soms heb je tien jaar geen last van je stoornis en komt ze plots toch weer tot uiting. Het is een ziekte die moeilijk te herkennen en te voorspellen valt. Als je de genoemde symptomen herkent, signaleer dat dan zeker aan je arts. De behandeling van een manisch-depressieve stoornis is vaak anders dan de behandeling van een depressie.

Ups & Downs

Voor meer informatie over bipolaire stoornis verwijzen we je graag door naar de patiëntenvereniging Ups & Downs.

www.upsendowns.be

Getuigenis

Lieve Lodewyckx heeft de onderstaande geschreven getuigenis gegeven in de Ups & Downs Depressiegids ‘Leven voorbij depressie’:  

Ik heb een bipolaire stoornis

Mijn eerste confrontatie met een depressie kwam als een complete verrassing. Ik depressief? Blijkbaar wel, want ik werd door mijn huisarts doorverwezen naar een psychiater. Tegen beter weten in, zoals altijd, wou ik iedereen gunstig stemmen. Maar dat ging ten koste van de zorg voor mezelf. Ik kreeg een half jaar ziekteverlof voorgeschreven én medicatie, die ik na acht maanden mocht afbouwen. In 2000 voelde ik me weer labiel en de huisarts schreef opnieuw medicatie voor. Die lokte na enkele maanden een manie uit. Zo kwam ik bij een andere psychiater terecht. Medicijnen werden uitgeprobeerd, manische en depressieve episodes volgden elkaar op. Toch deed ik er alles aan een goede echtgenote en moeder te zijn voor mijn twee tieners.

Gesloten afdeling 2009

Ik word getroffen door een ernstige manie. Andermaal een reactie op de medicatie. Mijn behandelende ambulante psychiater besluit dadelijk, zonder overleg met mij, dat ik opgenomen moet worden, in de gesloten afdeling nog wel. Een zeer nare ervaring. Na drie dagen verlaat ik op eigen verantwoordelijkheid met mijn jongste zus het psychiatrisch ziekenhuis. We gaan op zoek naar een andere psychiater en met behulp van nieuwe medicatie ebt de manie weg. Intussen was ik alleen gaan wonen, gescheiden en niet in staat om te gaan werken. De manie was een ernstige depressie geworden. Er startte een nieuwe levensfase. Gelukkig was het contact met de kinderen weer goed. Na een jaar kon ik mijn taken weer opnemen. Met de medicatie en therapie kwam ook stabiliteit. Ik voelde me gelukkig.

Overmoed

In 2013 werd de medicatie in samenspraak met de psychiater volledig afgebouwd. Na een hypomane fase begon ik vol goede moed – overmoed? – terug te werken. Algauw moest ik weer ziekteverlof nemen. Door het onregelmatige gebruik van nieuwe medicatie kwam er geen verbetering. Daarom besloot ik, met instemming van de psychiater en de huisarts, om me in een psychiatrisch ziekenhuis te laten opnemen. Daar nam de hoofdgeneesheer, gespecialiseerd in de bipolaire stoornis, me onder zijn vleugels. Bij hem vond ik een ‘luisterend oor’. Zo kon ik de behandeling en de therapie aan, en vond ik begrip voor mijn tempo en wensen. Gelukkig stond er een heel team paraat, onder wie een psychologe die hielp om mijn ziektebeeld in kaart te brengen.

Psycho-educatie

Toen ik er sterk genoeg voor was, nam ik, samen met mijn kinderen, deel aan de psycho-educatie. Dat heeft me enorm gesterkt en ook vandaag nog pluk ik er de vruchten van. Momenteel voel ik me ‘gezond’, ik ben ziek ‘geweest’. Doordat mijn zelfvertrouwen weer op peil is, functioneer ik. Ik heb voldoende daadkracht en veerkracht om als ervaringswerker anderen te helpen in de geestelijke gezondheidszorg. Met mijn life-chart en mijn signaleringsplan voel ik veiligheid. Zo voorkom ik een nieuwe depressieve episode. Omringd door een warme omgeving, op tijd en stond psychotherapie, trouw aan de medicatie, niet te veel prikkels en genoeg rust, leef ik met een psychische kwetsbaarheid: een bipolaire stoornis.