Maite Goossens: 'Ik probeerde mezelf kalmte toe te spreken, maar zelfs de simpelste beslissing kon ik niet nemen’

Maite Goossens, radiostem van Joe, openhartig over haar ervaring met een psychisch probleem

Een warme, vriendelijke en sterke vrouw; zo kennen de meesten Joe nieuwslezeres Maite Goossens (42). Maar achter die brede glimlach schuilt een heftige ervaring. 10 jaar geleden kreeg Maite te maken met derealisatie. Door extreme vermoeidheid ervaarde ze haar vertrouwde omgeving als onecht en vreemd. In samenwerking met De Morgen komt Maite naar buiten met haar verhaal in de vorm van een podcast die wekelijks op maandag verschijnt. We praatten met haar over deze moeilijke periode, haar zoektocht naar de juiste hulp en waarom ze deze ervaring wil delen met de buitenwereld.

‘In mijn beleving toen, ontstond die derealisatie van de ene dag op de andere. Maar dat was helemaal niet zo als ik er nu op terugkijk. Al 4 maanden ervoor begonnen mijn slaapproblemen. Ik had gewerkt, kwam thuis om 16 uur en om 20u ging ik slapen, omdat ik ‘s ochtends vroeg op moest voor de ochtendshow van Deckers & Ornelis bij Qmusic, maar dat lukte niet. Ik bleefbsteeds langer wakker liggen. Op de duur begon ik uit te rekenen hoeveel slaap ik nog had. Dan denk je: ‘Oh nee, ik kan nog maar 4 uur slapen en ga zo moe zijn als ik moet opstaan.’ Het wordt een issue in je hoofd. Je gaat slapen en denkt meteen: ‘Hopelijk lukt het nu wel.’ Natuurlijk lukt het dan opnieuw niet om te slapen. Maar goed, dat waren nog dingen waarvan ik dacht dat ze normaal waren. Je hoort dat wel vaker toch? Mensen die zeggen dat ze eens wat moe lopen of slecht geslapen hebben. Je klasseert het als normaal en gaat gewoon verder. Maar dat ging zo drie à vier maanden door.

Als ik niet op de hulp van de psychiater was ingegaan... Ik weet echt niet wat er van me geworden zou zijn, dat meen ik.

De dag voor ik mijn eerste derealisatie kreeg, had ik 24 uur niet geslapen. Ik had hard gewerkt, snel nog een deadline gehaald, en was dan van het ene moment op het andere gestopt. De dag nadien werd ik wakker, opende mijn ogen en dacht: ‘Hoe vreemd. Ik weet dat het mijn kamer is, maar toch voelt het alsof ik alles voor de eerste keer zie.’ Ik woonde daar nochtans al 2 jaar en sliep al even lang in die kamer.

Nu voelde alles heel anders, de muren kwamen op me af en ik zag alles uitvergroot. Ik weet nog dat ik probeerde om mezelf kalmte toe te spreken.

Maar ik lag stil in bed en kon gewoon niet meer de simpelste beslissing nemen. Iedereen heeft zijn ochtendritueel. Eerst douchen, dan koffie, … Het lukte me gewoon niet om iets te doen. Ik belde daarom naar mijn mama. Zij heeft me toen gezegd wat ik moest doen. Eet, douche, drink een koffie en kom dan maar af. Ze zei dat het wel zou overgaan. Maar toen begon het pas.’

Moeizame zoektocht naar hulp

‘Het duurde zeker een half jaar voor ik professionele hulp zocht. Toen ik vervolgens, na dat halfjaar, naar een psychologe ging, wist zij ook niet wat ik had. Ik ging dan toch in therapie bij haar, maar dat ‘rare’ symptoom bleef. Het werd me duidelijk dat mijn situatie niet verbeterde. Ik zocht dan een andere psychologe op. Zij zei meteen dat ik medicatie nodig had en dat ik best een psychiater opzocht. Ik dacht:

‘Oh nee, zij denkt dat ik gek ga worden en zal moeten opgenomen worden.’ Op dat moment was er al een jaar verstreken, vooraleer ik uiteindelijk bij de psychiater terechtkwam.

Hij kon meteen benoemen wat ik had. Hij zei: ‘Je hebt derealisatie, je hebt medicatie nodig en ik nodig je uit tweewekelijks op gesprek te komen.’ Als ik daar niet was op ingegaan… Ik weet echt niet wat er van me geworden zou zijn, dat meen ik. Na een halfjaar therapie bij de psychiater, was de derealisatie verdwenen.

Dat is misschien wel het belangrijkste dat ik wil bereiken met mijn verhaal. De stap naar professionele hulp wordt zo weinig gezet. Ik wil zeggen: zit je vast, heb je emotionele problemen, voel je je niet goed: zoek dan op tijd professionele hulp. 

Ik wil zeggen: zit je vast, heb je emotionele problemen, voel je je niet goed? Zoek dan tijdig professionele hulp. Het kan je leven veranderen.

Zeker tijdens deze coronaperiode zijn velen angstig. Ook het samenzijn in een kleine bubbel kan voor extra spanning zorgen. Door mijn verhaal te vertellen, hoop ik dat mensen beseffen dat die moeilijkheden bespreekbaar zijn, zodat ze tijdig de juiste hulp zoeken, want dat kan je leven echt veranderen.

Mijn leven is weer leefbaar geworden. Ik heb zelfs wel eens gedacht: op deze manier wil ik niet verder gaan. Het gaat gewoon niet meer. Met die professionele hulp is er opnieuw licht gekomen aan het eind van een lange tunnel.
Mensen zien mij als een sterke, positieve vrouw. Met mijn verhaal wil ik tonen dat ook ik het moeilijk kan hebben. Natuurlijk heb ik ook gelukkige dagen, maar ik wil tonen dat het niet altijd zo is.’

Het herstel

‘Toen ik bij de psychiater terechtkwam, kon mijn herstel echt beginnen. De medicatie die ik kreeg, was echt wel nodig. De schakelstoffen in mijn hersenen waren uitgeput door extreem slaaptekort. Die gingen onder een kritiek niveau. Met medicatie werden ze weer aangevuld. In feite, als je een jaar platte rust neemt, dan kom je er misschien ook wel door. Maar ja, iedereen moet vooruit, niet? Ik kon geen jaar rusten.

Uiteraard waren de gesprekken met de psychiater ook een grote hulp. Ik was enorm onzeker geworden en angstig door die derealisatie. Ik ben nooit de meest zelfzekere persoon geweest, maar door die helse periode is dat erger geworden. Het was ook een beetje rouwtherapie. Ik had een vriendschap verloren, niet in de dood, maar door omstandigheden zagen we elkaar nooit meer. Die persoon was een echte steun in mijn leven.

Mijn psychiater besloot dat ik kon blijven werken tijdens mijn herstel. Dat klinkt misschien als een vreemde beslissing, maar bij het symptoom derealisatie is het belangrijk om in de realiteit te blijven. Uiteindelijk werd de werkplaats ook de eerste plek die ik weer als normaal ervaarde. Natuurlijk is iedere situatie uniek, het kan bij iedere persoon anders zijn.

Ik heb zelfs wel eens gedacht: op deze manier wil ik niet verder gaan.

Nu kan ik zeggen dat ik genezen ben. Toch blijven er littekens aanwezig. Je kan het vergelijken met een kaasfondue waar je ooit ziek van bent geweest. Dat heeft zo’n doordringende geur. De volgende keer dat je dat ruikt, dan word je opnieuw ziek van de geur. Maar ben je écht ziek dan? Natuurlijk niet, maar je legt opnieuw de associatie met die keer dat je ziek was.

In de voorbije kerstvakantie was met corona alles anders: de lichtjes, de sfeer, … Dat is mooi en leuk uiteraard. Maar als ik prikkels krijg die anders zijn, denk ik: ‘Oei ik krijg het toch niet?’ Maar nee, nu heb ik het echt niet meer. Maar er zijn wel dagen dat ik me minder voel. Als ik dan het nieuws ga lezen, klink ik vrolijk. Maar eigenlijk was ik angstig die dag.’

Eenzame strijd

‘Op het werk wist niemand ervan. Ik was bang dat ze me gek zouden verklaren. Een drietal vriendinnen waren op de hoogte en enkele mensen in mijn nabije kring. Ik zei voortdurend tegen hen: ‘Ik weet niet wat er mis is met mij. Waar ik ook ben, het is alsof ik de omgeving niet als echt kan ervaren en alles in een droom beleef.’ Iedereen antwoordde dat ze dat nog nooit hadden meegemaakt. Dat vergrootte mijn angst alleen maar meer.

Ondertussen weet ik dat een op de twee mensen wel eens derealisatie meemaakt. Mensen krijgen dat vaak na hard werken op de eerste dag van hun vakantie, zo ging het bij mij ook. Meestal gaat dat snel over, maar bij mij bleef het duren door extreme vermoeidheid. Ik hoop dat mensen met dezelfde symptomen, die vrezen dat ze gek worden, mijn verhaal herkennen en beseffen wat er precies aan de hand is.

Door er nu openlijk over te vertellen, wil ik zo’n dingen meer bespreekbaar maken. Gelukkig zijn psychische moeilijkheden al minder taboe dan tien jaar geleden. Het was dus uiteindelijk niet zo’n grote stap om mijn verhaal nu te brengen. De vele positieve reacties die ik al ontving, doen echt deugd en bevestigen dat het een goede beslissing was om de stap te zetten. Ik hoop dat veel mensen geholpen worden, en psychische problemen weer wat bespreekbaarder zijn geworden.’

Podcast ‘Wat is er mis met mij?’

De podcast van Maite Goossens bestaat uit 5 afleveringen en weerspiegelt haar zoektocht naar de juiste diagnose en hulpverlening. Iedere aflevering behandelt een etappe van die zoektocht.

De podcast kan je hier beluisteren