Kunst als therapie: wat woorden soms niet zeggen

Soms zijn gevoelens zo diep, dat woorden tekortschieten. Dan kan kunst een taal worden. Een manier om wat je vanbinnen voelt, toch naar buiten te brengen. Voor onze nieuwe brochure over depressie - die binnenkort verschijnt! - maakten enkele residenten van KARUS een kunstwerk rond het thema depressie. Ze nemen je mee in wat ze voelden, dachten, maakten en wat kunst als therapie met hen deed. 

Tatiana – Gevangen 

"Het weerspiegelt de gevangenis in mezelf en naar anderen toe. Gevangen zitten in bepaalde emoties waardoor alles vol en wazig aanvoelt in mijn hoofd. Dit probeerde ik ook weer te geven door het kunstwerk wazig en vervaagd te maken. De kleuren verwijzen naar boosheid en verdriet. 

Na het afwerken van de kunstwerken volgt er altijd een nabespreking. Dit helpt mij om het proces en de gedachten rond het werk wat af te ronden en nieuwe inzichten van andere mensen mee te nemen. Buiten therapie blijf ik graag creatief bezig, met naaien bijvoorbeeld, om mijn hoofd leeg te kunnen maken."

Jasmien – (on)zichtbaar 

"Achter de vrolijke gordijntjes schuilen mijn echte gedachten en emoties. De stof van de gordijntjes zijn licht doorzichtig om het fragiele van die façade weer te geven. De kleurrijke achtergrond weerspiegelt hoe ik mij naar de buitenwereld vertoon en de gescheurde randjes geven de pijn daarrond weer. 

Wanneer we tijdens therapie een nieuwe opdracht krijgen, komen er meteen beelden in mij op. Het voelt veilig en bevrijdend dat ik zelf kan kiezen hoeveel ik blootgeef in mijn werken. Tijdens de nabespreking voel ik me wel heel kwetsbaar. Dat is niet negatief, maar ik wil zelf kunnen bepalen tot waar het gordijntje opengaat." 

Til – Wanhoop 

"Op een bepaald moment zat ik heel diep. Het gele lijntje bovenaan geeft de enige hoop weer die ik toen nog had. Blauw staat voor mij voor pijn en eenzaamheid. De handen en voeten ontbreken om aan te tonen dat het grijpen naar oplossingen vaak onmogelijk leek. 

Creatieve therapie is voor mij de meest succesvolle therapie. Ik kan alle emoties kwijt in mijn werken en er later over praten en delen werkt helend, maar ook soms confronterend. In mijn hoofd zie ik heel weinig visuele beelden, ik ga dan vooral mee met de creatieve flow waarin ik mij op dat moment bevind."

Ivan – Life is a puzzle 

"Ik ben een enorme zwart-wit denker, dus koos bewust voor geen kleur in mijn kunstwerk. Daarnaast geeft het ook de chaos in mijn hoofd weer. Ik ben nu 55 en het blijft voor mij moeilijk om alle puzzelstukjes van het leven op de juiste plaats te leggen. Er is wel een puzzelstukje dat perfect past en dat is mijn vrouw. 

Ik hou van kunst. Piet Mondriaan, Picasso… Abstract, maar met een duidelijke boodschap. Het was me ook meteen duidelijk wat ik wou maken en weergeven in mijn eigen werk. Na therapie wil ik creatief bezig blijven, maar dan vooral met fotografie." 

Vanuit Te Gek!? bedanken we graag alle residenten van KARUS die een kunstwerk maakten voor onze brochure. Creatieve therapie kan deuren openen. Niet om alles op te lossen, maar om het te voelen, te delen, en heel misschien, te helen.