Geestelijk gezond in coronatijden 33 - psychiatrisch verpleegkundige Peter

We zullen doorgaan!

Corona deed de emoties bij psychiatrisch verpleegkundige Peter Degand hoog oplaaien. De besmetting zadelde hem op met gevoelens van frustratie, pijn en boosheid. Vandaag gloort er voorzichtige hoop aan de horizon.

Hoe voel je je?

Vandaag eindelijk wat beter, ik ben een maand geleden besmet geraakt met Covid, vastgesteld na een werkend weekend. De eerste week had ik last van lichte koorts, spierpijn en hoesten. De tweede week werd ik angstiger door de hoge koorts. Die angst werd gevoed door verschillende oorzaken. Ik heb na een ingreep maar één nier meer en verhuisde na een echtscheiding onlangs naar de stad waar ik nu werk. De frustraties liepen hoog op, ook omdat mijn lieve schoonzus in hetzelfde ziekenhuis haar leven heeft gelaten na een hersenvliesontsteking'¦ Bij controle bleek dat een derde week quarantaine het herstel kon bevorderen. Gelukkig kreeg ik spontaan hulp van buren, vrienden en collega"s, omdat ik hen open en eerlijk over mijn besmetting verteld heb. Berichtjes, kaartjes, eten en andere steun brachten me er weer bovenop: hartverwarmend!

Welk gevoel heeft de bovenhand? Angst, machteloosheid, gelatenheid, strijdlust,'¦

Ondanks alles: strijdlust. Ik ben ook lid van een vakbond, we moesten zelf op zoek naar maskers, materiaal en hulp bieden aan de coronacel om samen met de directie keuzes te maken over goede zorg'¦ Het moeilijkste was de daggroep op de afdeling waar ik werk (psychosezorg) te sluiten, omdat er risico was op "kruising". Zeker als je weet dat veel mensen onze steun nodig hebben in deze tijd. Gelukkig kozen we ervoor om de medicatie verder te geven in een leegstaand gebouw. Ik was niet alleen strijdlustig, maar ook boos. Twintig jaar geleden deed ik vrijwilligerswerk in Honduras na de doortocht van orkaan Mitch. De internationale hulp kwam op gang, maar het psychiatrisch ziekenhuis bleef in de kou staan. Nu zag ik precies hetzelfde. "Natan" bracht maskers met toeters en bellen naar zijn geboortestad Ieper maar kwam niet langs de WZC, psychiatrie en instellingen voor mensen met een handicap! Ook het beleid had maar laat oog voor ons. De regering wou wel bonussen geven aan het zorgpersoneel op de Covid-afdelingen, maar vergat alle andere beroepsgroepen.  En dan zijn er nog de testen die maar laat gebeurden op onze afdelingen'¦ Ik garandeer je: na deze periode komt er een nieuwe witte woede. Het handgeklap smeekt om investeringen in de zorg en betere arbeidsvoorwaarden.

Wat doe je als je het even niet ziet zitten?

Ik kreeg enorm veel spontane steun nadat ik zei dat ik besmet was geraakt.  Radiomuziek brengt me er weer bovenop, net als het verder aanleggen van mijn vinyl collectie. De laatste dagen ben terug beginnen fietsen en wandelen: ook dat doet deugd. En dan zijn er nog de korte bezoekjes en steun van enkele nieuwe "corona" vrienden die ik beter mocht leren kennen. Toch mis ik nog veel dingen: onbezorgd ergens naar toe kunnen gaan, een wandeling aan zee waar mijn vader woont, om maar te zwijgen van de huidhonger.  

Kijk je nu anders naar de wereld dan vroeger? Hoe dan?

Niet echt. Ik was al langer bezig het systeem van uitbuiting en de besparing in de zorg te bestrijden via de vakbond en mijn politieke partij. Voor mezelf plan ik meer rust in. Ik ga ook de psychologische hulp verderzetten die al gestart was voor de lockdown. Ik was toen al tegen een burn-out aangelopen na mijn scheiding en de plotse dood van mijn schoonzus.  

Ontwikkel je nieuwe gewoontes? Welke?

Ja: ik roep mensen op om samen dingen te doen.  Zo heb ik met iemand afgesproken om, zodra we mogen, naar de natuurpracht van de Ardennen te gaan.

Wat verandert corona aan je manier van werken?

Meer afstand nemen heeft duidelijk impact. Omdat ik progressief aan het werk was voel ik meer afstand dan vroeger qua persoonlijke en continue betrokkenheid op de afdeling. Maar tegen de zomer zal dit allicht verdwijnen: ik ga dan terug voltijds aan de slag.

Welke voornemens maak je je voor na de coronatijd?

Naast engagement meer me-time en meer tijd in de natuur vertoeven.

Wat mis je nu het meest?

Sauna, een wandeling aan de zee, huidcontact, een lief'¦

Is er nog plaats voor humor en/of schoonheid in je leven?

O ja,  verpleegkundigen sturen voortdurend typische verpleeghumor en coronagrapjes door naar elkaar. Ook de heerlijke cartoons van Lectrr brengen me aan het lachen. Qua schoonheid geniet ik er van wandeltips en de gesprekken en de muziek die we delen: we zullen doorgaan! Verder kijk ik uit naar de herstart van het theater, naar optredens, naar Te Gek!?-initiatieven.

Peter Degand is psychiatrisch verpleegkundige, woont en werkt in Ieper en is vriend van Te Gek!?