Geestelijk gezond in coronatijden 30 - de eerste keer online therapie

Ik probeer wat naar de camera te leunen om nabij te zijn, maar dat is heel moeilijk.

Geen zakdoeken om aan te reiken, noch koetjes en kalfjes die helpen om het ijs te breken. Online therapie is niet eenvoudig, maar blijkt toch een aanrader om moeilijke momenten te overbruggen tijdens de coronacrisis. Jasmine en therapeute Kim delen hun ervaring. 

  

Is het de eerste keer dat je online hulp vraagt/geeft?

Jasmine: Voor mij is het de eerste keer. Vroeger ben ik altijd fysiek naar een therapeut gegaan. 

Kim: Voor mij is het niet nieuw. Ik heb al video-calls gedaan met cliënten, bijvoorbeeld omdat hun fysieke toestand niet toeliet om een verplaatsing te maken. Dus ik had er al een beetje ervaring mee. 

 

Zou je het in 'gewone' omstandigheden overwegen? Waarom wel/waarom niet?

Jasmine: Mijn voorkeur gaat uit naar persoonlijk contact omdat ik dan meer de nabijheid van de therapeut voel en de spontaniteit in het gesprek. Je thuisomgeving is niet altijd de ideale omgeving voor een gesprek met je psycholoog en het te hebben over moeilijke onderwerpen. Bij een online-sessie vraag ik meestal aan mijn huisgenoten om even geen lawaai te maken, geen gemakkelijke vraag. Als ik naar de praktijk ga, moet ik daar geen rekening mee houden. Het is wel een mooi alternatief tijdens de coronacrisis en erna, maar mijn  voorkeur gaat naar face-to-face. 

Kim: Ik zou het overwegen, meer dan voor de coronacrisis, omdat ik ook de voordelen ervan inzie. Maar als therapeut heb ik ook nood aan verbondenheid en nabijheid en dat krijg ik toch iets meer door fysiek in dezelfde ruimte te zijn , dus verkies ik ook face-to-face. Toch kan het in sommige omstandigheden wel een tussenoplossing zijn met een drempelverlagend effect, bijvoorbeeld voor mensen wiens mobiliteit tijdelijk of permanent sterk gelimiteerd is. Daarnaast besef ik ook dat het positief kan zijn om een stukje aanwezig te zijn bij de mensen thuis. Ik geef soms oefeningen mee naar huis, maar dan ben ik niet fysiek aanwezig bij de uitvoering ervan. De dingen die ze tijdens de therapie hebben geleerd kunnen dan via video-calls samen geoefend worden.

Jasmine: Een tweetal jaren geleden kreeg ik therapie in Nederland. Ik had het toen moeilijk met de lange afstand, en dat vroeg veel energie van mij. Ik denk dat een online-sessie toen wel een oplossing had kunnen zijn. 

 

Wat waren je verwachtingen vooraf? 

Jasmine: Ik schreef het niet meteen af, ik wou het echt een kans geven. Ik heb met mijn therapeut al een therapeutische relatie opgebouwd, wat voor voldoende vertrouwen zorgde. Bij iemand nieuw zou het me toch wat afschrikken.  

Kim: Ik was nogal kritisch. Ik stelde me vooral veel vragen: Gaat het bij iedereen wel werken? Voelt iedereen zich comfortabel genoeg om een online sessie met mij te doen? Zal er technisch niets mislopen? Ik was daar wel bezorgd over. Wat doet dat met de kwaliteit van een gesprek? Van cliënten kreeg ik de vraag: geldt hetzelfde tarief? Ik voelde ook hun bezorgdheid over de kwaliteit. 

 

Heb je ook nieuwe cliënten online opgestart, Kim? 

Kim: Ja, ik heb iemand opgestart tijdens deze periode. Ik vond dat heel moeilijk, want het liep niet zoals gewoonlijk. Normaal begin ik over koetjes en kalfjes te praten om het ijs te breken en vraag ik of ze iets willen drinken. Ik kan nu niet vragen "Heb je het goed gevonden?"  Deze manier van werken vraagt in het algemeen wat creativiteit om aansluiting te vinden bij de cliënt. Dat vind ik toch een uitdaging. 

 

Hoe is de sessie verlopen? Wat is je het meest tegengevallen? Wat is je het meest meegevallen?

Jasmine: Er waren wel wat technische mankementjes af en toe, maar we konden die vrij snel oplossen. Geluid dat wegvalt of hapert zou wel storen en de spontaniteit in de weg staan.  Ik ga door  een moeilijke periode en tijdens de eerste sessie had ik het zwaar om mijn emoties te tonen.  Ik weet dat Kim aan de andere kant van het scherm zit, maar toch voelde ik de nabijheid minder. Na de tweede sessie lukte dit al wat beter. Kim speelt hier ook op in en benoemt dat het ok is dat dit gebeurt. Ik ben blij dat ik nu een therapeute heb waarop ik kan terugvallen. 

Kim: Inderdaad, de technische mankementjes verstoren  een goed gesprek. Persoonlijk vind ik het vervelend dat het via het scherm niet helemaal lukt om elkaar in de ogen te kijken. Ik kan ook bijvoorbeeld niet de zakdoekendoos aanreiken. Ik vind het niet gemakkelijk om mijn lichaamstaal te gebruiken. Ik probeer dan wat naar de camera te leunen om nabij te zijn, maar het is heel moeilijk. 

 

Hebben jullie tips voor mensen die ervoor staan en nog twijfelen. Wat zou de stap vergemakkelijken?

Jasmine: Ik zou sowieso aanraden het eens te proberen. Het is een goed alternatief dezer dagen, het zorgt voor continuïteit in de behandeling. Na corona kan het een (tussen)oplossing zijn voor mensen die een bepaalde drempel hebben om fysiek naar een praktijk te stappen en hulp te vragen. 

Kim: Ik vind het belangrijk om het een kans te geven en na te gaan of het bij je past of niet. Ik vind dat we het aan onze cliënten verplicht zijn om ook eens uit onze comfortzone te stappen en het taboe rond de online-hulpverlening mee te helpen te doorbreken. Als wij die stap niet zetten, hoe kunnen we dan verwachten van mensen die het zelf moeilijk hebben om die drempel te overwinnen. Mijn oproep: probeer het gewoon en benoem wat je ervaart. Wat je nu moeilijk kunt laten zien moet je meer in taal proberen te brengen. 

 

Jasmine, wat doe je na een online-sessie als je de computer dichtklapt? 

Jasmine: Na een fysiek gesprek stap ik in de auto en ben ik alleen en kan ik er onderweg even over nadenken. Nu probeer ik erover te praten. Ook naar buiten gaan en ontspannen helpt me, afleiding zoeken of verder doen met wat ik wat ik bezig was. 

 

Jasmine Mezzofonte (24) werkt sinds kort als ervaringsdeskundige bij Te Gek!?. Ze is trots op haar Italiaanse roots en houdt ervan om creatief bezig te zijn en te dansen. Jasmine"s motto? Genieten van de kleine dingen in het leven! 

 

Kim De Wachter (26) werkt als klinisch psycholoog in een privépraktijk waar ze kinderen, jongeren en (jong)volwassenen met psychische problemen begeleidt. Wanneer ze niet werkt, houdt haar enthousiaste innerlijke kind ervan om te dansen en luidkeels mee te zingen met absolute topschijven. Ook van puzzelen, tekenen of lezen kan ze genieten. 'Geluk is blijven verlangen naar wat je al hebt' is het motto waar Kim elke dag naar probeert te leven.