Geestelijk gezond in coronatijden 2

'Vertrouwen op een goede afloop en paniek wisselen elkaar af'

COVID-19 kreeg Elke Haerick te pakken. Samen met echtgenoot Marcos en dochter Polly bracht ze de voorbije dagen in quarantaine door. Het virus deed haar wankelen maar zette haar ook aan het denken. 

Het is nu dag 10 in quarantaine. We zijn ziek, mijn man, dochter en ik. We hebben het te pakken, en dat doet wat met een mens. Hier zitten we dan, in de extra bewaakte afdeling van de maatschappij, locked down ín de lock down. Vanuit onze huiselijke cel slaan we de (digitale) wereld gade.

"In tijden van vertraging gaat het me toch te snel. Ik ben te moe om te kiezen, dus leg ik even alles naast me neer. Wat die gevolgen daarvan zijn, zien we later wel. We benen wel weer bij, maar nu even niet."

Dat we er samen er iets van proberen te maken wordt ook hier goed gevoeld. We worden overspoeld door initiatieven die allemaal proberen het leven op een beperkte oppervlakte draaglijker/ mooier te maken. Dat er geen last is van FOMO tijdens corona-tijden blijkt, voor mij althans, een goeie grap. De sociale media staan bol van de nieuwe groepen:  samen zingen, spelletjes spelen, yoga doen, thuisonderwijs te voorzien, die thuisleraren/ouders/werknemers mentaal ondersteunen, hun kinderen de thuisleraren/ouders te helpen verdragen, en ga zo maar door. Waar wil ik een graantje meepikken, waar haal ik mijn energie uit? Wat als ik niets kies, ben ik dan nog mee? Doe ik dan genoeg mijn best om nog mee te draaien? In tijden van vertraging gaat het me toch te snel. Ik ben te moe om te kiezen, dus leg ik even alles naast me neer. Wat die gevolgen daarvan zijn, zien we later wel. We benen wel weer bij, maar nu even niet.

Ik zet mezelf dus even buitenspel. Maar die keuze wordt ook al voor ons gemaakt. We mógen ook niet meedoen: als we vriendelijk doch dwingend worden verzocht ons niet buiten te begeven, als de ontstopper (want ja, ook in quarantaine geraken wc"s verstopt) besliste zijn gezin niet in gevaar te brengen en dus niet te komen, als de verjaardag van mijn dochter wordt bezongen aan de overkant van de straat. Alles is anders.

"Voelen dat het schuurt in mijn kern brengt me aan het wankelen, het haalt me uit mijn evenwicht. Vertrouwen op een goede afloop en paniek wisselen elkaar af. "

Mijn focus is verlegd, zoveel is zeker. Waar mijn aandacht voornamelijk gericht was op de buitenwereld, is die nu noodgedwongen naar binnen gekeerd. Binnen in huis, naar mijn gezin. Maar ook nog dieper, naar mijn epicentrum; mijn ademhaling, mijn hart. Mijn longen reageren als een koppig kind: voortdurend in de aandacht willen staan door negatief gedrag. Alleen werkt de aanpak, negeren, hier iets minder. Het zou ook een iets meer fatale afloop kennen. Voelen dat het schuurt in mijn kern brengt me aan het wankelen, het haalt me uit mijn evenwicht. Vertrouwen op een goede afloop en paniek wisselen elkaar af. Terwijl ik dit schrijf voel ik dat paniek op kop loopt. Dan flitsen de ziekenhuisbeelden door mijn hoofd, en zie ik me al liggen aan de beademingsmachine. Toch is het vertrouwen nooit veraf en haalt het op tijd en stond de paniek weer in. Dan gaat de storm weer liggen en ziet alles er weer even iets minder dramatisch uit.

Ik durf te zeggen dat het me veranderd heeft. Het heeft mijn empathisch vermogen nog meer aangescherpt en nog meer doen beseffen dat we allemaal wel eens de ander zijn, aan de zijlijn staan. Het is een lesje in nederigheid. Want wat nu met zij die zich al in een moeilijke maatschappelijke positie bevonden? Staan zij nóg meer aan de kant dan voorheen? Hebben zij nog de keuze even buiten spel te staan of wordt die keuze steevast voor hen gemaakt. De grenzen van een aantal landen zijn gesloten voor landen met teveel corona-zieken. We weten dat dit van voorbijgaande aard is. Maar hoe is het voor volkeren die op vele plaatsen niet welkom zijn, die letterlijk en figuurlijk op muren botsen, waar geen einde aan lijkt te komen aan hun "buitenspel"?

Niet alleen mijn longen zijn geraakt, maar ook mijn hart, want ik lijd'¦ Ik lijd voor zij die afzien, voor zij die systematisch niet mogen meedoen, voor zij die niet welkom zijn. Ik lijd voor hun onzichtbare lijdensweg, voor het niet gehoord worden door te weinig slagkracht. Het knijpt mijn keel dicht. Het idee dat ik eigenlijk geen recht van spreken heb, maar ik lijd'¦ Want wij zijn de ander, wij zijn één.

Nederige quarantaine '“ groeten,

Elke