Geestelijk gezond in coronatijden 17 - Machteld, lerares en grootmoeder

Je kinderen en kleinkinderen niet meer kunnen knuffelen is moeilijk 

Mona, Rover en Sep werden tot voor kort elke vrijdag liefdevol opgevangen door grootmoeder Machteld Hardy. Vandaag vertelt de lerares Nederlands en Engels haar oogappels via WhatsApp verhaaltjes, boze heks inbegrepen.  

STILTE VOOR DE VELDSLAG 

Donderdag 12 maart 17.00u: ik zit samen met mijn collega"s in de lerarenkamer. We wachten op de start van de volgende klassenraad. De sfeer is surreëel. Marc Van Ranst, onze generaal in de corona-oorlog, zou later spreken over de stilte voor de veldslag. 

We kunnen nog grappen maken, maar er zit een licht hysterisch tintje aan. We wedden of de scholen gaan sluiten of niet; we beelden ons in hoe we er zullen uitzien als steracteur/actrice in onze videofilmpjes voor de leerlingen. Ondertussen komen de eerste berichten binnen van een hamsterende buitenwereld.  

Enkele uren later wordt de surreële wereld al iets reëler. De scholen zullen vanaf maandag 16 maart de lessen opschorten. De facto betekent dat voor mij dat ik net mijn laatste lesdag achter de rug heb want elke vrijdag ben ik thuis en let ik op mijn kleinkinderen. 

MOREEL KOMPAS 

Vrijdag 13 maart: mijn middelste dochter Erlin brengt zoals gewoonlijk haar twee spruiten die meteen aan de ontbijttafel bijschuiven en zich enthousiast op hun tweede ontbijt gooien. Bij ons krijgen ze altijd nog een boterham met daarop een in de koffie geweekt speculaasje.  

Op dat moment stel ik niet in vraag of het wel zo verstandig is dat ze bij mij zijn. Een paar weken mijn kleinkinderen niet zien? Dat valt buiten mijn voorstellingsvermogen. Mijn oudste dochter Sara is al een stuk verder in haar proces. Ze is trouwens altijd een beetje ons ethisch kompas. Zij zegt dat ze Rover niet zal brengen. Ze zijn allemaal verkouden (zij, haar man Stan en Rover) en ze hebben meteen beslist om Rover niet meer naar de grootouders te brengen. 

Terwijl Peter en ik van onze wekelijkse dag met de kleinkinderen genieten, onze vaste uitstap naar de zoo incluis, ondervinden we aan den lijve wat "voortschrijdend inzicht" betekent zeker wanneer het voortschrijdt met zevenmijlslaarzen. Tegen "s avonds beslissen we Erlin te vertellen dat we helaas Mona en Sep niet meer gaan opvangen. 

OPENLUCHTBEZOEK 

Het is vreemd hoe vlug en drastisch je mentale kijk kan veranderen. Je ziet het nu overal om je heen gebeuren. Dingen die twee weken, een week, een paar dagen geleden nog normaal leken, zijn nu opeens onbevattelijk. Hoe hebben we nog zo zorgeloos mensen begroet, gekust, thuis ontvangen terwijl het coronavirus zich al volop onder ons had genesteld? 

Naast het besef is er de praktijk en die blijft moeilijk. Je kinderen en kleinkinderen daadwerkelijk niet meer kunnen knuffelen/vastpakken is moeilijk. Ik hoorde bij de erg bevoorrechte (groot)moeders die hun (klein)kinderen wekelijks zagen, dus de aanpassing laat zich voelen.  

We hebben al een openluchtbezoek op veilige afstand uitgeprobeerd (minstens twee meter) met de kleinkinderen in de fietskar of in het fietsstoeltje, maar dat was geen geweldig succes. Sep zat verweesd in de fietskar en begreep echt niet waarom hij niet binnen mocht bij mammie en pappie. Ook Mona en Rover vonden het maar raar en vooral een beetje saai, zij vastgeriemd in hun fietsstoeltje en wij op veilige afstand gesticulerend op straat.  

Gelukkig is er het internet! Ik ben nooit een geweldig goede digitale communicator geweest; ook telefoongesprekken vind ik maar niks. Die media zijn voor zakelijke afspraken en de broodnodige communicatie. Ik doe het liever live, communiceren. Maar nu is er dus geen keuze en ook op dit vlak maak ik een serieuze bocht.  

WHATSAPP 

Of liever, ik ga verder door de bocht die ik daarvoor toch al voorzichtig aangesneden had. Want WhatsApp vond ik voor de coronacrisis al een geweldige uitvinding. Mijn communicatie met kinderen en vrienden verliep al voor een stuk met dit medium. Vooral voor afspraken, maar soms al gewoon voor de fun (ik beken dat ik een enthousiaste verstuurder van GIFjes ben). En nu is WhatsApp de redding. De kinderen en wij videobellen regelmatig en ik vertel "live" verhaaltjes aan de kleinkinderen. Het moeten zelfverzonnen verhaaltjes zijn over prinses Mona, prins Rover en prins Sep en er moet ook altijd een boze heks in voorkomen. Vooral Mona is een fan van dit soort verhalen. Peter heeft zijn eigen specialisatie ontwikkeld. Hij filmt zich terwijl hij boeken voorleest, ook een groot succes bij de kleinkinderen. 

 
WHATSAPPERO 

Voor Erlins verjaardag hielden we een WhatsAppero: een nieuw woord met een vreemde spelling voor vreemde tijden. Vindingrijk en creatief zijn de nieuwe codewoorden in deze tijden. Ze zorgen in deze donkere coronaperiode voor lichtpuntjes. Denk maar aan de mondmaskermakende vrijwilligers en de talloze grappige filmpjes die circuleren. 

"s Avonds om acht uur zingen en applaudisseren we mee als de buurjongens van de overkant vanuit hun raam en de buurman in zijn open deur, muziek spelen terwijl op de achtergrond de kerkklokken luiden. Korte maar essentiële momenten van warmte, hoop en solidariteit.  

Machteld Hardy (°1960) is lerares Nederlands en Engels aan het Sint-Gabriëlcollege in Boechout. Ze is moeder van drie dochters en grootmoeder van drie kleinkinderen (Mona, Rover en Sep). Normaal staat ze elke vrijdag in voor hun opvang. Door corona kan dat tijdelijk niet meer. Over haar rol als oma schrijft ze af en toe een column voor de Gezinsbond.