De aanslagen in Brussel en Zaventem van 22 maart hebben ons getroffen. Niet alleen hebben ze tientallen slachtoffers gemaakt, zorgden ze voor trauma, pijn en verdriet, ook bij familieleden en hulpverleners. Ze hebben ons ook in ons hart geraakt. We zien heel wat blijken van medeleven en solidariteit. Samen Veerkrachtig! Maar ook gevoelens van onzekerheid en angst komen de kop op steken. Hoe kunnen we daar nu mee omgaan?
In wat voor wereld leven we nu? Is alles nu veranderd? Moeten we aan dit soort triestigheden wennen? En heel concreet: gaat dit zich nog voordoen? Waar? Wanneer? Vragen die onze angst en onzekerheid kunnen voeden.
We stellen vast dat bij angst en onzekerheid twee elementen meespelen:
Door deze elementen zijn we geneigd om onszelf te beschermen, door situaties te ontvluchten of te vermijden. Dit geeft ons misschien op het moment zelf een gevoel van veiligheid of gerustheid. Maar de angst heeft de neiging om uit te breiden door meer situaties te vermijden (bv. ik neem niet meer de metro of het vliegtuig, of zelfs de trein, of ander openbaar vervoer), door mensen te vermijden (bv. gevaarlijk uitziende figuren), door plaatsen te vermijden (bv. naar Brussel ga ik niet meer, of naar plaatsen waar veel mensen zijn). En zo begint de angst het van ons over te nemen en kan het leven inkrimpen...
In dit cliché zit net ook veel steun. Het komt er niet op aan om onzekerheden in ons leven weg te kunnen werken. We dienen veeleer die onzekerheden een plaats te geven en ze zelfs te accepteren. Daardoor slagen we er in om bv. met de auto te rijden. Dat autorijden heel wat risico's inhoudt, accepteren we. De onzekerheid of we na een autorit veilig zullen thuis raken, nemen we er bij. Het risico op gevaar kunnen we nuanceren. Dit helpt ons ook om rustig te kunnen autorijden, waardoor het risico weer wat vermindert. Onzekerheid maakt op die manier zelfs ook deel uit van ons leven.
Door het dagelijkse leven weer op te nemen, laten we de angst ons leven niet overnemen. Het helpt ons ook te focussen op andere dingen dan deze die ons angstig of onzeker maken. En het alledaagse maakt ons ook rustig.
En voel je de angst of onzekerheid opkomen, praat er over met mensen die hun eigen angst of onzekerheid geaccepteerd hebben. Zij zullen ook accepteren dat jij nog twijfelt. Op die manier vermijd je ook je eigen angstgevoelens niet.
Na de aanslagen blijven ook heel wat kinderen en jongeren verward achter. Ook zij zitten met heel wat vragen en willen duiding van volwassenen. Verschillende organisaties geven tips om je te helpen bij zo'n gesprek.
Please note, the translation with Google Translate is not always 100% correct, for which we apologize.
We offer this option to translate so that everyone has the chance to view this site in his or her own language.
Activate Translation-bar