Lize Spit over de Te Gekke muts

Niemand minder dan Lize Spit, bekend van haar boek ‘Het smelt’ en haar nieuwste roman ‘Ik ben er niet’, breide met haar woorden een bijhorende tekst: :

Ergens staat het geschreven in mijn kinderdagboek, dat ik het niet begreep, waarom we kleding, zelfs ondergoed dat vrijwel niemand te zien krijgt, met de jeukende naad naar binnen dragen. Toen ik op mijn twaalfde suikerziekte kreeg, was dit een van de eerste dingen die me werd aangeraden: mijn sokken binnenstebuiten te dragen, omdat dat wondjes en irritatie zou voorkomen, (ook al zijn de herhaaldelijke opmerkingen dat je sokken verkeerd zitten, minstens even irriterend als de naden zelf).

Het zegt veel over wat we in deze maatschappij belangrijk vinden, dat iets er in de eerste plaats goed en naadloos hoort uit te zien, en dan pas comfortabel hoeft te zijn. Schijn boven welzijn. Psychisch zieken krijgen soms vreemde blikken toegeworpen, alsof zij hun kledij binnenstebuiten dragen: je lijdt niet enkel aan een ziekte, maar ook aan de taboes die met deze ziektes gepaard gaan, de blik van buitenstanders op jou verziekt vaak mee.

Langzaam is er iets aan het veranderen, in de media, in de wandelgangen, tussen vrienden, in families; o.a. met de hulp van organisaties als Te Gek!?, die van welzijn een hoofdzaak maken. Er zijn meer en meer mensen die durven te tonen wat er zich aan de binnenkant afspeelt, die met hun naden naar buiten gekeerd proberen te lopen.

Iedereen is door het leven getekend, geraakt, gekrompen of uitgerekt. Iedereen is wel eens gescheurd geweest of uitgerafeld. Iedereen heeft wel ergens een draadje los. Iedereen voelt zich gedurende een tijdje ondersteboven of binnenstebuiten, en moet hersteld worden, opgelapt, dichtgenaaid. Op zo’n momenten is het belangrijk dat je er niet alleen voor staat, dat er niet over je wordt geoordeeld, dat je jezelf kan tonen, het hele breiwerk, van kop tot teen, van muts tot sok.