• Nieuws
  • Dromen blijven nodig om mijn leven zin te geven

Dromen blijven nodig om mijn leven zin te geven

Afstand houden, handen wassen, binnen blijven: zo bescherm je lijf en leden tegen corona. Maar hoe weer je het virus uit je hoofd? Geestelijk Gezond Vlaanderen serveert regelmatig nieuwe inzichten en inspirerende getuigenissen. Wij delen ze ook hier graag met jou!

Langetermijndenken voedt de angst en dus bekijkt Esmee de dingen van dag tot dag. Na drie weken quarantaine staat ze versteld van de menselijke veerkracht. 

 

Het is zondag en de eerste, heerlijke lentezon prijkt aan de hemel. Vandaag schrijven we het slotstuk van week drie in quarantaine. Van afscheid nemen is er in dit verhaal nog geen sprake: week vier van de ‘Lockdown Light’ staat al te popelen aan de voordeur.

 

In de weken voor de lockdown, heb ik me geen zorgen gemaakt. Toen de nieuwsberichten uit Wuhan verschenen, kwam het nooit bij me op dat dit wel eens iets anders zou kunnen worden dan een ver-van-mijn-bed-show. Zelfs toen het virus Europa naderde, speelden er zich nog geen coronascenario’s in mijn hoofd af. ‘Wat-als-gedachten heb ik uit mijn denkwereld verbannen. Ik bekijk de dingen van dag tot dag. Iets wat ik de voorbije 10 jaar, in mijn strijd tegen mijn psychische kwetsbaarheid, geleerd heb. Langetermijndenken voedt de angst. Ik voel me verdrinken in de onhaalbare gedachte van mijn verlangen waardoor ik na een tijdje zelfs het noodzakelijke trappelen opgeef. Maar niet op lange termijn denken betekent niet dat ik niet durf dromen. Dromen blijven nodig om mijn leven zin te geven, om mezelf naar een doel te bewegen zonder me daarbij de engheid van dat doel op leggen. In tegenstelling tot die van ons land blijven de grenzen van mijn levensweg wel open, zodat mijn bewegingsvrijheid optimaal blijft.

 

"Ik riep mijn rationele geest toen even op om zijn emotionele wederhelft terug bij de les te brengen. “Dit is overkomelijk, er gaat niks ergs gebeuren.” "

Een week voor de overheid de strenge maatregelen aankondigde, werd voor mij een eerste bom gedropt. Mijn psycholoog was in nauw contact gekomen met iemand die positief had getest op covid-19 en moest als preventiemaatregel in thuisquarantaine blijven. Face-to-face gesprekken waren niet langer mogelijk. Het ging maar om één week, maar de angst overviel me vreemd genoeg. Ik riep mijn rationele geest toen even op om zijn emotionele wederhelft terug bij de les te brengen. “Dit is overkomelijk, er gaat niks ergs gebeuren.” De eerste dagen gaan probleemloos voorbij: ik kan dit aan. Een week is immers snel voorbij, toch…

 

Mijn gebrek aan (middel-) lange termijn denken had me niet voorbereid op het nieuws dat die donderdagavond laat door vele huiskamers galmde. De horeca moet sluiten, de winkels moeten dicht, de lessen worden opgeschort, er geldt een samenscholingsverbod, niet-essentiële verplaatsingen worden verboden,… Mijn lijf voelt een contradictorische ambiguïteit aan emoties. Een warm gevoel van rust verweven met een nerveuze soort van angst. Gedachten als “Oké, de overheid neemt maatregelen, ze gaat voor ons zorgen,” weerspiegelen de rust die ik voel, maar de angst omwille van het feit dat de hulp, de zorg voor mij als individu hierdoor wegvalt, maken me tegelijk zenuwachtig. Twijfels steken de kop op. “Wat als ik niet meer de kans heb om mijn innerlijke, soms harde, wereld te vertalen naar buiten? Verlies ik mezelf dan? Wat als ik door gebrek aan mensen om me heen terug in een depressie verzeil? Wat als mensen waarvan ik hou ziek worden en ik niets voor hen kan doen? Wat als gans de wereld op een dominospel begint te lijken en niemand weet hoe de controle erover terug te winnen is? Wat als ik na een lange tijd alleen in mijn huis helemaal vergeten word? …En plots eisen Wat als-gedachten toch hun plaats op in mijn hoofd. Meteen weet ik weer waarom ik ze er jaren eerder uit heb verbannen.

 

"Ik heb ondertussen een structuur gevonden die werkt voor mij, ik heb manieren ontdekt om me nuttig te maken en leer tegelijk ook schaamteloos niets te doen, zelfs zónder schuldgevoel."

Ondertussen zijn die eerste drie weken achter de rug. Ik heb me even laten verdrinken in mijn angst om er nadien gemotiveerd terug uit te spartelen. Ik heb ondertussen een ritme, een structuur gevonden die werkt voor mij, ik heb manieren ontdekt om me nuttig te maken en leer tegelijk ook schaamteloos niets te doen, zelfs zónder schuldgevoel. Ik leer voor mezelf zorgen in het evenwicht tussen alleen zijn en verbonden terwijl ik ondertussen mijn emotionele en rationele geest laat versmelten tot een wijze variant. En als ik dan terug denk aan de bom van emoties die een maand eerder op mijn kop werd gedropt, moet ik toegeven dat wij als mens zó ongelofelijk veerkrachtig zijn en wij ons aan veel meer kunnen aanpassen dan we zelf ooit voor mogelijk hadden geacht.

 

YES, WE CAN!

 


 

Esmee Minnaert werkt als ervaringsdeskundige bij Te Gek!?/Steunpunt Geestelijke Gezondheid. Ze is bekend van het VTM-programma Over Winnaars (2019). Esmee is altijd in het gezelschap van levensgezel en hulphond Lubby. Ze is geïnteresseerd in alles wat met ons mens-zijn te maken heeft en houdt van muziek, theater en boeken.

 


 

Meer informatie over geestelijke gezondheid op de website Geestelijk Gezond Vlaanderen

Terug