Elke schrijft. Over haar opname, haar rugzak, de moeilijke zaken. Als troost, recht uit het hart, in alle eerlijkheid.
Ik ben Elke, tweeëndertig jaar, zeventien jaar samen met mijn jeugdliefde en trotse mama van twee kindjes. Zij is tien jaar en hij telt vier vingers.
Ik ben psychisch kwetsbaar, op pad met mijn rugzak met complexe indeling. Daardoor ben ik niet in staat om mijn rollen als lief, als mama, als dochter, als vriendin te combineren en tegenwoordig ook op te nemen. Dat is de reden dat ik op dit moment in opname ben.
Het meisje in mij is zwart geblakerd, ik probeer de moeilijke zaken neer te schrijven, recht uit het hart, in alle eerlijkheid, soms ruwheid. Ik strijd om het taboe te helpen doorbreken rond dit thema, dat het allemaal wat bespreekbaarder wordt. Schrijven is helend voor mij, maar bovenal kunnen mijn schrijfsels troost bieden of herkenbaarheid oproepen. Ook voor de dierbaren rondom kan het een duidelijker beeld scheppen. Misschien. Hopelijk?
In deze blog deelt Elke enkele van haar schrijfsels.
Eum.
Gepubliceerd op 17 januari 2019 09:53
'Heb je nog vragen?'
'Hmmm... eum... nee, ik denk het niet.'
'Okee! Ziezo.' Snelle, maar stevige handdruk.
Dit was genoeg. Of dit werd in mijn schoot geworpen en die lag eigenlijk al vol. Ik wandel uit automatische piloot naar de eerste therapie, maar net voor de deur mompel ik 'nee, nee, nee' en ik draai me om en vlucht naar mijn kamer. Het is koud in de kamer en ik probeer de verwarming open te draaien, heb ik plots dat draaiknopding in mijn handen. De eerste tranen komen boven, ik wentel me in zelfmedelijden en mijn groene plaid en ga op bed liggen. De zoute druppels komen er niet uit, ze zijn alweer weggeslikt. 'Waarmee ben ik eigenlijk bezig!?'
Het was een gesprek met de dokter, ik had geen gesprek aangevraagd, omdat P. en ik komende maandag samen een afspraak hebben bij de psychiater die me al 16 maanden volgt. Ik had in mijn hoofd dat dit behoorlijk logisch was. Mijn eigen dokter.
Het is echter de bedoeling dat ik nu opgevolgd word door de dokter van deze – voor mij nieuwe - afdeling. Dat vertelde ze me dus daarnet, na in de wandelgangen gesproken te hebben met mijn dokter van de verdieping hierboven, dat het precies niet duidelijk was voor mij.
Ik wist het niet.
Er had mij dat hier nog niemand zo expliciet verteld, ik had er al over na gedacht natuurlijk, wat had je 'gedacht'.
Ik heb me verontschuldigd, sorry sorry, het was niet de bedoeling om... (ik dacht aan iets met duiven en schieten). Waarom zeg ik dan niet gewoon 'AHJA, OK, ik wist niet dat dat zo was, maar nu is het duidelijker'. Zoiets? GRMBL (= mopperen :D)
Ik had dat ook al lang eens kunnen bevraagd hebben, maar ik ben daar nu eenmaal niet goed in, in hulp vragen. Als je jezelf niet de moeite waard vindt, waarom zou ik dan vragen stellen die helpend zijn voor mezelf?
Dat ligt nu op mijn maag (klop op de deur, verpleegkundige: 'je mag soep gaan eten, Elke.' - echte waarheid, perfecte timing. Of net niet, er ligt al iets op mijn maag, dus soep kan er niet meer bij.) Door het niet-geplande gesprek met de dokter hier, had ik geen vragen. Er schoten er wel door mijn hoofd: 'hebben jullie al enigszins een beeld over mij, of over mijn situatie?', maar anders: wat moet ik vragen? Wat vragen andere patiënten eigenlijk?
Dit kwam na de vraag: 'WIJ (altijd in teamvorm, aja) hebben de indruk dat je hier wel je rust vindt', waarop ik antwoordde dat ik het niet goed wist, het is in pieken en dalen. Daarnaast zei ik dat ik wel gevoeld had na het vertrek van mijn kamergenote, dat er wat kilo's van mijn schouders vielen, dat ik achteraf wel wist waarom: ik had voor mijn kamergenote gezorgd, ik wou dat ze op haar gemak was, dat ik haar zeker niet stoorde, dus ik had me tien dagen 'ingehouden', onbewust, er proberen voor zorgen dat ze al haar ruimte kon nemen, ze haar verhaal bij me kon doen.
Ik hoor mijn nieuwe dokter typen. Ik zou heeeel graag eens die verslagen willen lezen. Op voorwaarde dat er toch af en toe een luchtige noot passeert. (bijvoorbeeld: Elke draagt van die zwemsletsen met kousen die er totaal niet bij passen. Verder geven de kousen wel een positieve indruk: lachende emoji's, klavertjes vier, hartjes passeerden reeds de revue.)
Frustraties.
(Mijn zoon zijn naam zit in dat woord, op zijn tweede verjaardag maakten we een drankenlijst voor het feestbezoek (superhandig trouwens!), ik had de geniale titel gevonden: suggesTIES.) (Dit volledig terzijde.)
Genoeg over mij. Mijn liefje is jarig vandaag.
Door mijn toedoen, kunnen we niet samen zijn. Op de koop toe heeft hij morgen zijn eerste examen, dus bezoek zit er ook niet in. Ik zal morgen in de creatieve therapie beginnen beeldhouwen.
Een standbeeld voor mijn held!
(Of misschien moet ik beginnen met een tekening :))
Walk the line.
Gepubliceerd op 4 februari 2019 22:28
Gisteren zijn we met ons viertjes gaan wandelen. Ik had er een oproep voor gedaan (excuseer me voor het stalken) omdat het een project was van Te Gek!?. Dit is een organisatie die serieus aan de kar trekt om het taboe rond geestelijke gezondheid te verbreken. Met hopelijk als gevolg dat dit thema meer bespreekbaar wordt. Het is het goede doel dat mij heel nauw aan het hart ligt, volgens mij krijgen ze nog veel te weinig aandacht.
Ik volg hun agenda en dit jaar organiseren ze onder andere wandelingen. Bewegen is gezond, bewegen is belangrijk, bewegen kan er voor zorgen dat het hoofd iets draaglijker aanvoelt. Dat geldt voor iedereen! Daarnaast las ik al artikels waarin men aangeeft dat bewegen één van dé peilers is als je kampt met depressieve gevoelens.
Laat dat nu net een drempel van jewelste zijn. Zo zit ik hier te typen met maar één lens in, omdat de afstand naar het doosje met 'verse' daglenzen zo onnoemlijk ver lijkt. Bij deze dek ik me meteen ook in voor schrijffouten :o). Nee, je kan dat bestempelen als luiheid, maar dat voelt anders. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik geen lui gat heb.
Ik hoor het Wannes Cappelle (muziekheld!) ondertussen zingen:
Kben te leeg voor ep te staan, kzoe mi eigenlijk moeten haasten
Ma vandoage gaat nie gaan
kvoel et aan minnen asem dus loat mi
Dagske zonder telefoon, dagske zonder af te bellen
En kben nie echt ongezond ma ket fut nie voe mie ziek te melden.
Dag zonder schoenen.
Check.
De wandeling dus. Mijn impulsieve oproep leverde gelukkig wat op: familie wandelde mee, twee topvriendinnen kwamen af en lotgenootjes-die-al-een-tijdje-toegang-hadden-tot-mijn-hart. En dat hé, dames en heren, was hartverwarmend. Het kon niet schoner zijn, want de zon wandelde ook mee.
In impulsieve buien durf ik al eens een oproep lanceren zoals deze #tegekkewandeling, om dan twee dagen later standaard in paniek te schieten. Heerlijk gevoel, oeh. Vier dagen later ben ik dan weer wat euforischer en kan ik mezelf niet tegen houden met 'Instagramreklam' (woord van het jaar!?) en berichten hier en daar, bijgevolg flirtend met de gedachte: 'waar benne kik mee bezig!?'.
Nu goed, daar is het dan al bijna te laat voor. De dag vooraf begint uiteindelijk met een enorm rusteloos gevoel, flanellen benen, kende da. Dat bezorgt me dan weer een gigantische verantwoordelijkheid. Zo ook voor het weerbericht (moest ik kunnen, ik belde Frank of Sabine om me te verzekeren van zonnig weer; regenweer is toch een goede reden om alles af te blazen, toch?). Nu, een uurtje voor ik zou worden opgehaald, hoorde ik wel al een paar keer het woord ZON vallen. (Mensen hebben vaak het idee om in weerman- of vrouw te transformeren, maar dan anders: ze vertellen gewoon welk weer het op dat moment is, het is niet met weersvoorspellingen haha, echt. Iets met kalfjes en koetjes zeker?)
De zon was van de partij.
Geparkeerd in Beernem, smaakte ik mijn ontbijtje (vier volkoren boterhammen met hagelslag, een koetjesreep en twee maal confituur met abrikozen), niet slecht, maar dat leek me toch niet zo'n ideaal plan om er iets mee te doen, gezien de wandelaars echt toestroomden, ze kwamen van alle kanten. (Omringd door buidelzakjes!) Net toen ik een schitterend plan B bedacht had (weglopen), passeerde er een vriend. Toeme! Ik weet nog dat ik dacht 'serieus, Van Sleuven, weglopen?!', maar gezien deze vriend in hetzelfde schuitje zit als ik, liet ik mezelf toe het gewoon te zeggen. Dus ik zei hem: 'ik heb de neiging weg te lopen'. Ik zag de angst in zijn ogen ook, waardoor ik met een vingerknip in mijn zorgzame positie huppelde. Zelfzorg? Zelfwadde?
Oef.
De geniepigaards van de wandelclub stippelden een wandeling uit van 6 km. In de rustpost lazen we echter dat we reeds 3,6 km gewandeld hadden en we nog 3,6 km te gaan hadden. Is dat iets typisch voor wandelverenigingen? Gezien zoontje Tiesmans de eerste kilometer een keer of zeventien 'vertelde' dat zijn benen zo moe waren, was dat geen zo'n goed nieuws. (De moed zakte in mijn schoenen, of laat ik ook maar 'de benen' zeggen.)
Vijf minuten later sjouwde ons zoontje een halve boomstronk mee, klom hij in een 'échte boom hé mama' die eerder een struik was, nog wat later ontdekte hij de woonplaats van duizenden bijen. Hij fluisterde dat ze aan 't slapen waren. Onze grote dachter met peper in haar *** danste dan weer door de wandeling heen, dankzij haar Tik Tok-verslaving (yeah, ik ben helemaal mee into her world; dat is een app, voorheen heette het Musically).
Moeder zag dus meestal wel dat het goed was.
Wandeling check. In de auto deed ik stiekem een powernap. Mijn psychosomatische pijntjes waren in form, de rest -euh- niet echt meer.
But we did it - together hé - met de sun in our smoel hé. (OK sorry, da's wat flauw, Eigen-Kweek-kijkers?)
Als ik het idee lanceer om zélf een tegekkewandeling te organiseren, kan er mij dan iemand tegen houden? Daar heb ik nu toch wel echt de energie nog niet voor. Laat ik eerst eens de enige lens uit mijn oog halen die er nog in zit en mijn bril op mijn neus zetten. Dat is eigenlijk veel logischer, bedenk ik nu, dan 's avonds laat een nieuwe daglens in het lege oog te duwen. Met de nadruk op daglens, wens ik iedereen een goede nacht.
Extra hartverwarmende groetjes voor de medewandelaars.
xxx
Please note, the translation with Google Translate is not always 100% correct, for which we apologize.
We offer this option to translate so that everyone has the chance to view this site in his or her own language.
Activate Translation-bar