Ook dat hoort erbij

Merel kampt al 10 jaar met psychische problemen en legde al een hele weg af. Via haar verhalen probeert ze het onbegrip en het taboe te doorbreken.

Mijn naam is Merel. Ik ben 24 jaar en kamp al tien jaar met psychische problemen. Van faalangst naar paniekaanvallen naar uiteindelijk een depressie en een opname in de psychiatrie; ik legde al een hele weg af. Geconfronteerd met onbegrip besloot ik via een blog te proberen het taboe rond psychische kwetsbaarheid te doorbreken. Tot nu toe lukt dat aardig. Check zeker eens www.leeflief.com voor meer taboedoorbrekende opinies en ervaringen.

 


 

Ook dat hoort erbij

 

De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Ik lig op mijn kamer met trillende handen, zware armen en een drukkend gevoel op mijn borstkas. De onrust overheerst vandaag. Er is hoop op genezing, dat wel, maar wanhoop overspoelt me meermaals per minuut. Het bed is nog steeds de gewillige vriend in wie ik me kan wentelen wanneer de pijn door me snijdt. Wenen doe ik al lang niet meer.

 

De wanden zijn gebroken wit. Het kleur stoort me mateloos. Het had smetteloos mooi wit kunnen zijn, maar in plaats daarvan koos men voor de bevlekte variant. De muren lijken nooit echt proper. Er valt veel licht binnen in de leefruimte en op mijn kamer. Alle deuren gaan open en dicht, we zijn geen opgesloten vee. We zijn vrij en we kiezen hiervoor. We kiezen voor genezing.

 

De mensen zijn vriendelijk. Ze zeggen “goeiemorgen” en “slaapzacht”. Soms zien ze niet dat ik lijd. Of misschien zien ze het wel en staan ze machteloos. Ze doen alleszins hun best. Ik merk dat aan hun “ça va?” en erkenning. Hier heeft nog niemand gezegd dat ik niet mag voelen wat ik voel.

 

Ik praat hier veel. Met de psychiater, de psycholoog, de verpleging en de anderen. Soms ben ik stil. Soms huil ik wel, soms roep ik, soms weet ik helemaal niet meer wat te doen met mezelf. Dan ren ik de muren op en sturen ze mij op wandel. Voor elk probleem is een oplossing, elk obstakel is een uitdaging, elke mislukking is een oefening. Tot vervelens toe.

 

De wanden zijn gebroken wit. De psychiater is vriendelijk. De therapeuten hebben geduld. De psycholoog graaft diep. De patiënten en ik zijn moedig. We zijn vrij en kiezen hiervoor. We kiezen voor herstel. En als het even kan, dan delen we momenten van puur en onverstoorbaar geluk. Ook dat hoort erbij.

 

Meer lezen van Merel?

Terug