• Nieuws
  • Crisistijden, groeitijden?!

Crisistijden, groeitijden?!

Hoewel de coronacrisis zorgt voor veel ellende, ziet An-Sofie hoe deze crisistijd ook voor groei en verandering kan zorgen.

An-Sofie (27) houdt van katten, echt contact, gelijke kansen voor iedereen voorbij vakjes kijken en denken,... Schrijven is één van de dingen die ze graag doet. Over hoe ze haar eigen weg zoekt in het leven en wat daar allemaal bij komt kijken. Op een constructieve maar onverbloemde, maatschappijkritische manier kaart ze zo ook bredere maatschappelijke thema’s aan. Ze heeft net als iedereen normale dromen en wensen en toevallig ook een motorische beperking.

 


 

Wat een tijden…

Langs de ene kant zorgt de coronacrisis ervoor dat ik me nog meer aan ‘mijn kot’ gekluisterd, nog eenzamer voel dan anders. Ik ben best wel bang maar probeer ook niet té ongerust te zijn. Ik blijf voorzichtig en volg de maatregelen goed op. Ik hoop dat dat genoeg is en dat dit voor zoveel mogelijk mensen snel voorbij mag zijn zonder (al te veel) ellende!

 

Tegelijkertijd las ik onlangs dat crisissen vaak het beste in mensen naar boven brengen en ik denk persoonlijk ook echt dat dat vaak het geval is. En dat geldt lang niet alleen voor deze Coronacrisis trouwens, maar doordat deze crisis zowat iedereen verplicht te vertragen, verantwoordelijkheid te nemen… heeft deze toch wel een grotere impact, ook in positieve zin. Er worden grappige dingen gedaan/gemaakt in deze crisis, denk maar aan het lied als eerbetoon aan viroloog Marc Van Ranst. En hoewel ik het Coronavirus heel serieus neem en echt hoop dat iedereen dit doet, kan o.a. humor in deze crisistijden echt wonderen doen. Het lijkt alsof velen deze crisis nodig hebben om te ontdekken hoe vreemd onze maatschappij/onze wereld georganiseerd is, om tot de essentie te (kunnen) komen, om tot zorgen voor elkaar voorbij het economische aspect te (kunnen) komen,… . Enerzijds jammer en veelzeggend dat er een crisis nodig is om deze veranderingen teweeg te brengen, anderzijds hoopvol dat als deze crisis er dan toch is, ze ook dit soort positieve effecten heeft.

 

Crisistijden zijn dus vaak ook groeitijden en dat merk ik ook nu weer. Ineens lijkt er veel meer mogelijk binnen de perken van het thuiszitten, ineens is afstandsonderwijs (iets wat voordien op veel plaatsen quasi onmogelijk, veel te ingewikkeld leek te zijn) wel mogelijk en zelfs (bijna) ‘normaal’ geworden. Ineens worden er veel meer boeiende Webinars georganiseerd, zie je artikels, notities… verschijnen met titels als “binnen de beperkingen van noodgedwongen thuis zitten zijn de mogelijkheden oneindig”. De boodschap is dat dit geen ‘lock down’ maar eigenlijk juist een ‘look up’ is. Paul Verhaeghe verwoordde het in een inleiding voor één van zijn online lessen deze week als volgt: “Corona-crisis, wat we nu meemaken, is onbedoeld een sociaal en maatschappelijk experiment van een nooit geziene omvang.”

 

Het is inderdaad interessant om te observeren en gek om te zien. Want deze Coronacrisis gaat zoveel verder dan enkel medische gevolgen. Deze crisis zet helaas ook de kloof tussen de zogenaamde sterken en de zogenaamde zwakken nog eens extra in de verf, heeft op psychisch vlak zware gevolgen, laat zien hoe verschillend mensen hun prioriteiten stellen en nog zoveel meer. Zo vind de ene het super erg dat Rock Werchter of een ander festival dit jaar niet zal doorgaan of dat we deze zomer niet zullen mogen reizen, terwijl anderen zich (heel) ziek voelen, al dan niet vechten voor hun leven, anderen hun leven voor hen riskeren, mensen zich afvragen of ze al dan niet besmet zijn, sommigen bezwijken aan Corona of aan andere dingen. Dit terwijl nog anderen zich afvragen hoe het in deze tijden verder moet met therapieën of wat met (al dan niet) levensnoodzakelijke, belangrijke dingen die sommigen (deels) van thuis uit kunnen doen en anderen dan weer niet? Vreemd allemaal.

 

En tegelijk merk je net nu ook veel meer solidariteit (vanop afstand) tussen mensen. Ik merk dat zelfs vanop afstand sommige gesprekken met bepaalde mensen die ik graag heb/graag zie nu (en hopelijk evenzeer nadien) net nog een tikkeltje dieper gaan. Ook heb ik deze dagen wel al eens grijnzend gedacht dat de term ‘(professionele) afstand’ dankzij deze crisis eindelijk eens een zinvolle invulling krijgt, waar werkelijk iedereen iets aan heeft en die zelfs heel belangrijk is. In deze tijden vervaagt de grens tussen ‘zorgverlener’ en ‘patiënt’ of whatever misschien wel meer dan ooit, omdat we nu onmogelijk buiten het feit kunnen dat we allemaal mensen zijn en allemaal kwetsbaar zijn. De kennis van een psycholoog, psychiater of welke ‘expert’ dan ook kan lang niet iedereen erbovenop helpen, wel hebben we elkaar allemaal als mens nodig, nu meer dan ooit.

 

Maar gewoon voor elkaar zorgen brengt natuurlijk niks bij aan onze economie die zelfs in deze tijden nog veel te veel aandacht lijkt te krijgen. Veel psychologen e.d. bieden nu online therapie aan als alternatief om psychotherapie of wat dan ook in deze tijden toch zoveel mogelijk verder te kunnen zetten. Tegelijk hoor je ook dat veel ‘cliënten’ maar ook veel hulpverleners het moeilijk hebben met deze verandering, wat me niet verbaast. De mens is een gewoontebeest en velen (ook mensen zonder een bepaalde ‘stempel’) hebben het vaak moeilijk met verandering, controleverlies, flexibiliteit… Ook ikzelf heb dat in zekere zin. Toch lijkt me dit een mooie kans nu deze crisis ons net dwingt tot verandering. Hulpverleners worden nu gedwongen om (deels) uit hun vertrouwde kader te stappen en leren zo misschien ook de relativiteit en flexibiliteit hiervan in te zien, en dat dit kader niet voor iedereen even hulpvol is. Ook zij worden nu ongetwijfeld met hun kwetsbaarheid geconfronteerd, iets waar veel hulpverleners maar ook veel mensen in het algemeen nog steeds bang voor (b)lijken te zijn.

 

Maar ook buiten de hulpverlening vallen hiervan tal van voorbeelden te geven. Velen lijken uit te kijken naar de periode na deze lockdown, maar naar wat kijken die mensen dan écht uit? Naar hun agenda terug propvol activiteiten te kunnen proppen en terug als kippen zonder kop van het ene naar het andere te hollen? Naar het virus dat (deels) verdwenen is? Naar elkaar terug te kunnen vastpakken? Ikzelf kijk persoonlijk vooral uit naar het virus dat hopelijk zoveel mogelijk verdwijnt en naar (terug) écht contact met elkaar te kunnen en mogen hebben. Zal deze crisis ons genoeg essentiële dingen leren én blijvend bijbrengen? Ik hoop het. Of wordt na deze crisis alles voor velen algauw weer vanzelfsprekend, gewoon business as usual? Paul Verhaeghe denkt van niet, en ik hoop met hem mee.:

 

Ik vind dit toch maar een gekke en heel complexe wereld, en niet alleen in deze crisis. Ik las gisteren in een Facebookstatus het volgende: “Dochterlief vertelt me vanochtend haar visie op hoe de wereld het beste zal kunnen draaien: "Geld afschaffen en kiezen voor wat het belangrijkste is: Familie, Vrienden, Liefde." " Prachtig toch?! Ik stel tijdens deze crisis meer dan ooit vast dat velen vertragen zo moeilijk lijken te vinden, dat voor velen veel dingen heel vanzelfsprekend lijken te zijn. Terwijl veel dingen voor mij en vele anderen nooit vanzelfsprekend zijn, velen samen met mij altijd in zekere zin verplicht worden om te vertragen. Er zijn zelfs mensen die geen ‘kot’ hebben om in te blijven, zelfs nu niet. In die zin is deze crisis voor velen waaronder mezelf een minder grote aanpassing. In die zin kijk ik in bepaalde opzichten minder hard uit naar de periode na deze lockdown. Omdat ik ook dan nog altijd niet ‘alle vrijheid’ (terug) zal krijgen. En daarom vind ik het ook wel leerrijk om nu ook eens deels inkijk te krijgen in hoe anderen met deze (voor hen slechts tijdelijke) (vrijheids)beperkingen omgaan.

 

Dus laat ons hopen dat deze crisis ons naast alle miserie tenminste dan toch zoveel mogelijk in positieve zin mag veranderen. Ons als mensen, onze maatschappij en onze wereld. Zodat dit alles toch niet voor niets is geweest. Want niets is alleen maar zwart of wit. Niets is alleen maar positief maar evenzeer geldt dat niks alleen maar negatief is. Een hoopvolle boodschap die meer dan welkom is in deze tijden en die we nu maar evenzeer nadien dienen te koesteren. Net als elkaar, ook letterlijk, wanneer we dat terug mogen. Laat ons hopen dat na deze crisis niks nog hetzelfde is als voorheen in positieve zin. Zorg goed voor jezelf en elkaar, stay safe, veel plezier met (figuurlijk) groeien en geniet van de opportuniteiten die deze tijd biedt naast angst, miserie… en laat ons proberen om deze ook nadien nog vast te houden! Ook bedankt aan zij die nu en altijd op een verantwoorde manier mensenlevens redden, verrijken,… en veel sterkte, steun aan iedereen die het nu (of later) nodig heeft! 

Terug